‘Laat de broeder- en zusterliefde blijven. Vergeet de gastvrije liefde niet, want hierdoor hebben sommigen engelen te gast gehad. Gedenk de gebondenen als waart gij gebonden, en hen die mishandeld worden als mensen die zelf ook een lichaam hebben.’ (Hebr.13: 1–3)

Het tweede vers werd mij gegeven toen ik rondvroeg waar het deze Kerst over moet gaan. Dit vers en de verzen eromheen uit de Hebreeënbrief lieten me daarna niet meer los. Want is die gastvrije liefde, die jou eraan herinnert dat ook jij je soms vreemd kunt voelen, niet ongelooflijk belangrijk in een wereld die gastvrijheid aan banden wil leggen, of erger: wil beperken omdat de ruimte voor gastvrijheid te vol is geworden?

Ruimte voor mensen

In de wereld waarin wij leven lijkt er soms nauwelijks nog ruimte te zijn voor mensen die zich durven verplaatsen in het leven van anderen. En is juist dat niet de kern van hoop van het kerstfeest: dat je je durft te realiseren dat er altijd die ander is, omdat hij of zij is zoals jij. Het is geen simpele oproep om de naaste lief te hebben. Of moet het zijn ‘het naaste’? Omdat het om meer gaat dan de oude, vaak gehoorde oproep. Het gaat erom ons altijd en steeds weer te realiseren dat er dat andere is: niet alleen de medemens, maar ook de dieren en onze kwetsbare Moeder Aarde.

Het is een uitdaging om ons te durven verplaatsen in de ander. Zeker als het andere, de ander, in abstractie verdwijnt, bijvoorbeeld als we zittend achter ons beeldscherm alles van ons aftypen. Dringt het tot ons door dat het uitgerekend in Bethlehem geen Kerst zal zijn? Dringt het tot ons door dat die ander, dat andere, naast ons van levensbelang is, maar ook lijdt en worstelt om het bestaan? Dringt het tot ons door dat het licht van kerstmis het licht is dat ons in staat stelt de glinstering in de ogen van de ander te mogen ervaren?

Uitgerekend in Bethlehem is het geen kerst

Als er iets is wat ik ons allen toewens dit kerstfeest, dan is het dit: dat we oog hebben voor het licht dat schijnt in de duisternis, en ook dat die duisternis het licht nooit in haar greep mag krijgen. Want zonder dat heeft ons bestaan niet langer een stevige basis. Bestaanszekerheid is meer dan dat. Het is de gastvrije liefde die ons draagt en die alles draagt wat ons lief is.

Het kind van Bethlehem is als een begin in het midden die gave en opgave is voor ons: die liefde voor de ander, voor elkaar en onze wereld, nooit uit het oog te verliezen. Is het niet hoopvol dat het verhaal als kwetsbare vlam steeds weer oplaait, dat het steeds weer verteld wordt, ook als je het niet meer ziet zitten. Het Woord van Kerst is geen plechtig slotwoord, maar een krachtig woord om steeds weer mee te beginnen

Het bestuur van de ADS wenst jullie allen een nieuw begin, een mooi feest van gastvrije liefde met elkaar en voor elkaar en onze aarde.

Tekst: Jaap Brüsewitz
Beeld: AI