Op 14 november werd de Nacht van de Theologie gehouden. Zowel Rick Peels als Chantal Suissa leverden een inhoudelijke bijdrage rond dit thema. Het thema kon niet actueler zijn, in de week van provocerende Macabi-fans, en de daarop volgende de hit-and-run aanvallen, en alle emoties en politieke beroering die dat opriep. Vooral de lezing van Chantal Suissa maakte diepe indruk op me. Geïnspireerd door haar oma, die de Holocaust overleefde, zet Suissa zich al jaren in voor de verbinding tussen mensen, voor de dialoog tussen mensen met verschillende culturele en religieuze achtergronden. Het gaat erom de mens achter het standpunt te blijven zien. Ze zoekt in het midden van elk debat, om ‘alle stemmen te kunnen blijven horen’. Maar aan haar hele voorkomen was te merken dat ze een zware week achter de rug had: ‘Het is niet erg veilig in dat midden. Wie voor verschillende standpunten open wil blijven staan kan vijandigheid van beide kanten verwachten.’ Ze haalde een joods lied aan dat ze als kind leerde: ‘Het leven is een brug, het is essentieel niet bang te zijn ervan af te vallen’. Ze voegde eraan toe: ‘De brug lijkt een smal koord geworden, en er zwemmen krokodillen in het water’.
Het tweede deel van de avond bestond uit het uitreiken van prijzen, de benoeming van de Theoloog des Vaderlands, het beste theologische boek van het afgelopen jaar en de Jonge Theoloog des Vaderlands. Mirella Klomp, die al heel wat jaren gedegen liturgisch onderzoek verricht en met haar project over de theologische en praktische omgang met grond werkelijk grondig aan de weg timmert, was de terechte winnaar van de titel Theoloog des Vaderlands. De overige toekenningen vond ik teleurstellend. Wat het boek Vrede op aarde van Stefan Paas betreft, volstaat het te verwijzen naar de recensie in Mondig 4 (p.14). Voor de toekenning van de titel Jonge Theoloog werd gekozen voor iemand met een nogal behoudende theologie, die in haar speech wel erg nadrukkelijk in traditionele mannelijke termen over God sprak. En dat terwijl een ander duo maatschappelijk veel relevanter was geweest: Eline van der Kaaden en Selma Boulmalf. Een gemiste kans!
Tekst en beeld: Iris Speckmann
